Blogs

De moedwillige vernielingen van het archeologische erfgoed in Palmyra en andere plaatsen in Syrië deden me denken aan een uitspraak van de Zweedse archeoloog Hjalmar Stolpe. Hij reisde in de negentiende eeuw naar Wijk bij Duurstede waar hij geschokt vaststelde dat de Nederlanders druk bezig waren om hun erfgoed op grote schaal te vernietigen.

Van niet alle voorwerpen die we vinden komen we erachter wat het geweest is en waarvoor het gediend heeft. Ook deskundigen weten het niet altijd. Dat is weleens frustrerend. Uiteraard wil je weten wat je hebt gevonden. De zoektocht naar het verhaal achter het voorwerp kan ook erg leuk zijn. Zo ontmoet je mensen met dezelfde interesse en kom je ook nog eens ergens. De vraag wat de onderstaande vondsten precies zijn, blijft nog onbeantwoord. Kan jij meer over onderstaande vondsten vertellen, laat het ons weten.

Het leven van gravin Jacoba van Beieren (1401-1436) was tragisch, zowel privé als politiek. Ze trouwde vier keer, maar haar huwelijken waren gedoemd te mislukken. Ze werd gedwongen haar graafschappen af te staan aan de hertog van Bourgondië. Uiteindelijk werd Jacoba op het kasteel Teylingen in Sassenheim gevangengezet, waar ze de laatste jaren van haar korte leven sleet. Tijdens werkzaamheden aan het kasteel in de zeventiende eeuw werden diverse slanke grijze kannetjes van steengoed gevonden.

 Onderzoek naar Romeinse vuurtorens bracht ons dwars door het Romeinse rijk, van Dover tot Side aan de zuid-Turkse kust. Soms waren er nog resten te zien, soms konden we met de beste wil van de wereld in de gevonden stenen geen vuurtoren herkennen. Dat laatste was het geval in Porto Rafti. Deze stad ligt ten zuidoosten van Athene en was Athene's haven als slecht weer of de politieke situatie het gebruik van Piraeus onmogelijk maakte. In de natuurlijke haven van Porto Rafti liggen drie eilandjes.

De Egyptische collectie van het Rijksmuseum van Oudheden is onlangs aangevuld met een serie voorwerpen uit de voormalige collectie van H.C. Jelgersma (1897-1982), een psychiater die in zijn vrije tijd de egyptologie bestudeerde. Het opvallendste voorwerp daaruit is een klein beeld uit de tijd van Amenhotep III (1391-1353 v.Chr.), de vader van de beroemde farao Achnaton. Het is een dertien centimeter hoog kopje van een beeldje dat in een Egyptische tempel heeft gestaan.

Koning Midas is de hoofdpersoon in twee mythen. In het ene verhaal kreeg Midas op eigen verzoek de 'golden touch' en veranderde alles wat hij aanraakte in goud. Hij kwam er al snel achter dat goud moeilijk te verteren is. In de tweede mythe kwam hij eerlijk voor zijn muzikale voorkeur uit. Hij prefereerde het geluid van de panfluit boven dat van Apollo's lier en dat zinde de god niet. Uit rancune liet hij Midas' oren uitgroeien tot ezelsoren.

Paul van Wijk - Net als vorig jaar waren er dit jaar mogelijkheden voor AWN'ers om mee te doen aan opgravingen in Duitsland. Zo zijn in de periode van 10 augustus tot en met 28 augustus 2015 steeds wekelijks groepjes van drie of vier personen naar Visbek (nabij Stüvenmühle) afgereisd om als "Freiwilliger" een bijdrage te leveren aan de archeologie in de grensregio tussen Nederland en Duitsland. Visbek is een kleine gemeente met ongeveer 10000 inwoners, behorend tot de Duitse deelstaat Nedersachsen.

Niet veel mensen zullen tijdens een bezoek aan de supermarkt aan de voedselvoorziening in Dorestad denken. Bij het zien van de rijen keurig verpakte producten doe ik dat wel. Er is namelijk een schril contrast tussen de grote sortering voedingsmiddelen die tegenwoordig in de rekken te vinden is en de beperkte verscheidenheid waarover men vroeger beschikte. Dat gold zelfs in het toen mondaine Dorestad dat handelsbetrekkingen onderhield met heel Noordwest-Europa en soms zelfs verder.

Vanaf het begin van mijn studie intrigeren de mysterie-culten in het Romeinse rijk me. Op onze reizen bezochten we waar mogelijk Cybele-rotsen en Isis-tempels en voor Mithras gingen we zelfs ondergronds. Vandaar dat ik me nu al verheug op de september-studiedag over dit onderwerp die ik in Nijmegen ga geven. 

Een paar jaar geleden vond ik een klein, rond, plat schijfje. Thuis heb ik onze vondst beter bekeken. Het bleek een munt te zijn. Leuk om zoiets met het blote oog, zonder hulp van een metaaldetector te vinden.

Er is maar één reden voor een archeoloog om naar Marbella te gaan. Ik kwam niet voor de luxueuze en protserige appartementen of de golfbanen, ik wilde slechts één villa zien, een Romeinse. In de jaren zestig van de vorige eeuw hebben plaatselijke archeologen het open 'hart' – het peristylium – van de villa en drie aangrenzende vertrekken opgegraven en blootgelegd. Eigenlijk is het een pseudo-peristylium, want het open hof is niet aan vier, maar aan drie zijden door een zuilengalerij omgeven. De opgaande muren zijn verdwenen. Wat ons rest zijn de vloermozaïeken. En wat voor mozaïeken!

De beelden zijn in kleur, maar hebben niet de scherpte van vandaag. De film is dan ook ruim vijftig jaar geleden geschoten. Ossen doen het zware werk op het land en de boer vult zijn houten tonnetjes met water in de plaatselijke fontein. Zijn ezel brengt die tonnetjes geduldig naar de boerderij. Toscane in de jaren vijftig. Verder in beeld loopt een vierjarig meisje in een wit jurkje over de resten van de Etruskische tempel in Veii en bekijkt nieuwsgierig een Etruskisch graf.