Blogs

Ongeveer 120 km ten zuiden van Bursa op de Phrygische hoogvlakte ligt het dorpje Çavdarhisaraan weerszijden van een riviertje dat in de Oudheid Penkalas heette. In mei 1852 kwam hier eenDuitse diplomaat langs. Hij zag het dorp en constateerde dat "iedere boerderij, iedere stal hiereen museum is". Overal hadden de boeren 'oude' stenen hergebruikt. Bouwmateriaal dat overal

Ongeveer 120 km ten zuiden van Bursa op de Phrygische hoogvlakte ligt het dorpje Çavdarhisaraan weerszijden van een riviertje dat in de Oudheid Penkalas heette. In mei 1852 kwam hier eenDuitse diplomaat langs. Hij zag het dorp en constateerde dat "iedere boerderij, iedere stal hiereen museum is". Overal hadden de boeren 'oude' stenen hergebruikt. Bouwmateriaal dat overal

Wie kent niet het verhaal van de beroemde gouden broche uit Dorestad die ooit in paniek tijdens een Vikingaanval in een waterput zou zijn geworpen? In gedachten zie ik een woeste horde die met getrokken zwaarden komt aanstormen, de nederzetting onder luid gejoel plat brandt en de bevolking in gevangenschap afvoert. Het klinkt allemaal heel spannend, maar er klopt niets van.

Door Maarten den Hartigh. Het is kil, donker en ondanks de warmte zelfs een beetje vochtig in de huttenkom. De werkhut is altijd wat muf en veel daglicht is er niet. Toch brandt er een klein, fel licht. Het geblaas van de balgen is ritmisch en werkt als een trance. Niet gek dat de blazer mee neuriet met het ritme van het geblaas. Het neuriën wordt langzaam een diepe zang en al snel staan we met z’n drieën met diepe stem te zingen om het smidsvuur. Zelfs vandaag de dag begrijp ik hoe indrukwekkend en bijna bovennatuurlijk het smeedproces is.

De beelden zijn in kleur, maar hebben niet de scherpte van vandaag. De film is dan ook ruim vijftig jaar geleden geschoten. Ossen doen het zware werk op het land en de boer vult zijn houten tonnetjes met water in de plaatselijke fontein. Zijn ezel brengt die tonnetjes geduldig naar de boerderij. Toscane in de jaren vijftig. Verder in beeld loopt een vierjarig meisje in een wit jurkje over de resten van de Etruskische tempel in Veii en bekijkt nieuwsgierig een Etruskisch graf.

Op een dag vonden we een vreemd voorwerp aan de rand van het IJsselmeer. Het lijkt op een theelepeltje, maar dat is het niet. Het is object is lepelvormig en van bot gemaakt. De ene zijde is vlak, de andere iets bol. De bolle zijde en de steel zijn versierd met puntjes. Aan het einde is de steel doorboord. Of het voorwerp gepolijst is door het lange verblijf in het water, of dat het origineel is, valt niet te zeggen. In totaal is het voorwerp 6,6 cm. lang, de kop is op het breedste punt 0,9 centimeter breed.

Het is lang geleden dat wij vanuit de AWN een week veldwerkeducatie mochten realiseren. Met het ADC (Archeologisch Diensten Centrum) in Amersfoort had ik sinds februari overleg om een educatieweek in Oosterdalfsen te organiseren. Gaandeweg bleek de opgraving door ADC steeds groter en belangrijker te worden. Inmiddels is de opgraving groot in het nieuws geweest.Ruud Raats

Materieel cultureel erfgoed zijn de restanten uit het verleden die we de moeite waard vinden om te behouden voor de komende generaties. Daar valt veel onder. Gebouwen en interieurs, kunstcollecties en verzamelingen, landschappen en parken, archeologie nog in de grond, op waterbodems en in depots en musea, mobiel erfgoed zoals schepen, treinen en spoorwegen, militair erfgoed enzovoort.

Na een vruchteloze zoektocht langs het IJsselmeer, ging ik richting huis . Op het laatste stukje vond ik nog iets dat leek op een hondentand. Toen ik de tand opraapte, zag ik dat er in de wortel een gaatje geboord was. Toch nog een prachtige vondst aan het einde van mijn zoektocht.

Vanwege nieuwe ontwikkelingen op het terrein waar ooit kasteel Ten Goye heeft gelegen, vroeg de gemeente Houten de archeologische werkgroep “Leen de Keijzer” om met behulp van prikonderzoek na te gaan of de contouren/fundamenten van het middeleeuwse kasteel in kaart kunnen worden gebracht. Het kasteelterrein ligt in het dorp ’t Goy, gemeente Houten.

Dorestad was voor een groot deel in handen van de Utrechtse kerk. Die exploiteerde feitelijk de handelshaven en profiteerde daardoor volop van de handel die er gedreven werd. Tegelijk hadden geestelijken geen hoge pet op van kooplieden. Die dachten in hun ogen alleen maar aan geld, het slijk der aarde.

Door: Maarten den HartighHet zwaard is natuurlijk een van de meest mystieke wapens die we kennen. Het is niet alleen een zeer daadkrachtig wapen, maar heeft vaak ook nog eens een bijzondere en rituele betekenis. De geschiedenis van het zwaard gaat terug tot de Bronstijd en was ook in de Vroege Middeleeuwen een belangrijk wapen.