Blogs

De Werkgroep Experimentele Archeologie (WEA) houdt zich bezig met de reconstructie van bepaalde aspecten van het leven in de Prehistorie. We doen onder andere experimenten met oude ambachten en het bereiden van voedsel op Prehistorische wijze. De WEA organiseert activiteiten op veel verschillende plekken in binnen en buitenland.

Een aantal winters geleden deed ik een interessante vondst. Het was een echte winter met een vrij lange periode met vorst en sneeuw. Omdat het water en de grond bevroren en bedekt met sneeuw waren kon ik een periode niet zoeken. Wel maakte ik er de prachtigste foto’s van de zonsondergang.

Het had heel wat voeten in de aarde, maar wij wilden per se de Romeinse ruïnes van Madauros (Madaura) bezoeken in het oosten van Algerije. De weg was moeilijk te vinden, maar een passerende herder wist raad. Met een bijna typisch mediterrane stelligheid zoals we die vaker tegenkwamen, beantwoordde hij onze vraag waar Mdaourouch – de moderne naam voor het Romeinse stadje – lag: "gewoon rechtdoor rijden!"Ook in dit geval bracht "gewoon rechtdoor" ons weer op de beoogde plek ....ruïnes, stenen, zuilen, Romeinse straten ..... verlaten .... op één bewoond huis na .... daar leek alleen een hond onze aanwezigheid te raden .... Hij begon vervaarlijk te blaffen en te grommen. Gelukkig hield hij het al snel voor gezien in die bloedhitte en ging hij weer in de schaduw van de enige boom liggen slapen.

Door: Maarten den Hartigh. “Wat een heerlijk bos” hoor ik Poppe roepen. De vriendelijke optimist binnen de groep klinkt mijlenver in mijn oren. Hoewel de wind in de boomtoppen de stemming van het bos bepaalt, klinkt er een marslied in mijn oren. Met z’n vieren tillen wij een soort brancard van tentpalen met daarop de tent en wat bivakspullen. Aan onze schouders hangen onze slaapspullen en wat proviand. Ik maak korte stapjes, de spieren in mijn armen beginnen te trekken en mijn monniksknappen beginnen te kloppen door het gewicht. We moeten korte stapjes maken, op de maat. Ik voel mij eerder een Romeinse legionair dan een vrije Fries… Maar wel op weg naar een mooie plek midden in het bos voor ons kampement.

 De havenstad La Coruña in NW-Spanje is het dubbel en dwars waard om eens aan te doen en dat niet alleen vanwege de aanstekelijk gezellige sfeer die heerst op de kaden, op de terrasjes en in de restaurants. Een andere belangrijke reden is de vuurtoren, de Torre de Hercules, gebouwd in de tweede eeuw nC, die nog steeds elke nacht knipogend zijn licht laat schijnen.

Museum Dorestad kent een lange geschiedenis. Precies 90 jaar geleden stichtten notabelen in Wijk bij Duurstede een streekmuseum in kasteel Duurstede, aanvankelijk slechts per roeiboot bereikbaar. In de Tweede Wereldoorlog raakte het museum in het slop, maar kreeg in de jaren zeventig een nieuwe impuls toen de opgravers van Dorestad op het idee kwamen een permanente expositie over hun onderzoek in te richten. Deze tentoonstelling ‘Een beeld van een opgraving’, waarvoor de gemeente Wijk bij Duurstede een voormalige kleuterschool in de binnenstad beschikbaar stelde, zou de basis vormen voor Museum Dorestad.

De afgelopen week was het een drukte van belang in de Grote of St. Bavokerk aan deGrote Markt in Haarlem. In de kerk werd alweer voor het derde achtereenvolgende jaar gegraven. In de loop van een kleine week veranderde het interieur van de kerk in een maanlandschap vol kuilen en hopen zand, maar aan het einde van de week was alles weer netjes opgeruimd en aangeveegd. Onder leiding van de Haarlemse stadsarcheoloog hielpen de leden van de Archeologische Werkgroep Haarlem enthousiast een handje mee.

In het begin van onze zoektijd, jaren geleden, raapten we scherven, bot en kiezen op. We hadden er geen idee van dat er ook bewerkt vuursteen zou kunnen liggen. Tot ik op een dag een kling vond. Ik vond dit stuk vuursteen eruit zien alsof het zo gemaakt was door mensen. Dat bleek bij nader onderzoek  ook zo te zijn.

Daar zijn ze, de drie goddelijke schoonheden: Hera, Athene en Aphrodite. De Trojaanse prins Paris, die optreedt als eenmansjury, kijkt even verbaasd naar Hermes, de boodschapper van de goden. ‘De mooiste van de drie kiezen, zei u?’ zo herhaalt hij de opdracht vol verbazing. Hij kan deze schoonheden die groter dan het leven zijn amper recht aankijken, laat staan de mooiste uitkiezen. Maar de gouden appel kan maar naar één van de drie gaan.

De beveiliger merkte ons niet op. Hij speurde naar blote schouders en korte broeken. Wij waren decent gekleed voor het kerkbezoek. Maar dit keer wilden we de Sint Pieter niet in. We kwamen voor dé ingangsdeur. Het was een enorme bronzen deur waarvoor we door de knieën gingen: ongeveer 6m hoog en 3.5m breed, met bronzen panelen vol reliëfs van Christus, Maria en de eerbiedwaardige Petrus en Paulus en bronzen reliëfs met gebeurtenissen uit het leven van de opdrachtgever, paus Eugenius IV.

De Nieuwe Kerk in Delft wordt bedreigd. Het nationale monument dreigt na een ingrijpende verbouwing een festiviteitenhal te worden voor zo’n 600 bezoekers. De kerkbanken verdwijnen, zo ook de kroonluchters. In en buiten de kerk zullen ruim 2000 skeletten van onze voorouders, jong en oud, arm en rijk, geruimd worden. Vrijwel alle stoffelijke resten zullen in een massagraf verdwijnen.