In 1867 zijn de ruïnes van Jankent al voor het eerst onderzocht. In de loop der jaren is duidelijk geworden dat het de ruïnes zijn van de oude hoofdstad van het Turkse nomadenvolk de Ogoezen. Sinds 2005 worden hier nu systematisch opgravingen gedaan door verschillende teams.

Het is redelijk zeldzaam dat er een intact dierenskelet gevonden wordt. Meestal worden er slechts individuele botten gevonden. Een intact skelet zorgt er echter voor dat er veel beter een uitspraak gedaan kan worden over hoe het dier geleefd moet hebben.

Door middel van röntgenfoto's kunnen de botten in groot detail onderzocht worden. “De kat heeft gedurende zijn leven meerdere botbreuken opgelopen” aldus Haruda. Toch lijkt het er op dat de kat zijn eerste levensjaar heeft overleefd. Dit wijst er op dat er door mensen voor het dier gezorgd is. Uit de röntgenfoto’s blijkt bovendien dat het dier een proteïnerijk dieet had en dat het tegen het einde van zijn leven, al zijn tanden verloren is. Aangezien een tandloos dier het in het wild niet lang kan overleven en meestal ook niet een zeer proteïnerijk dieet heeft, zijn dit beide aanwijzingen dat mensen voor het dier gezorgd moeten hebben.

Uit DNA onderzoek blijkt dat de kat zeer waarschijnlijk van de soort Felus Catus L. geweest moet zijn. Dit is dezelfde soort als de katten die we vandaag de dag als huisdier houden. Genetisch gezien is deze soort niet nauw gerelateerd aan de lokale steppe katten (Otocobolus manul).

Het is zeer opvallend dat katten werden gehouden op de Aziatische steppe in de 8ste eeuw na Chr.. “De Ogoezen waren mensen die alleen dieren hielden die essentieel waren om te kunnen overleven. Honden bijvoorbeeld, kunnen over de kudde waken. Er was geen duidelijk nut voor katten toentertijd” aldus Haruda. Tot nu toe werd gedacht dat men in Centraal Azië pas veel later katten als huisdier ging houden. Het team van Haruda bewijst nu dus het tegendeel.