Het mondstuk is gevonden op een begraafplaats van rijdieren in Tel-Haror, Israël. De archeologen die de vondst deden, vermoeden dat het ijzeren bit gebruikt werd voor een ezel. De vondst stamt uit de periode tussen 1750 en 1650 voor Christus.

De laatste jaren worden er veel sites in het gebied gevonden waar overblijfselen van paarden en ezels liggen. Joel Klenck, een archeoloog gespecialiseerd in dierenresten, leidde het onderzoek naar de overblijfselen. Op basis van onderzoek aan het beenbot en het oppervlak van de tanden van de overblijfselen kon Klenck vaststellen dat het een ezel betreft.

Het ijzeren bit dat werd gevonden, zou door deze ezel gebruikt zijn. “Archeologen hadden tot de opgraving bij Tel-Haror alleen indirect bewijs van het gebruik van bitjes,” aldus Klenck. Dergelijk bewijs bestond uit sporen van slijtage op de tanden van ruiterdieren, waaronder enkele uit de 20e eeuw voor Christus. Het ijzeren bitje uit Tel-Haror is het eerste fysieke bewijs daarvoor. Voorheen waren ijzeren mondstukken uit 1300 en 1200 voor Christus de oudste.

Het mondstuk heeft aan beide uiteinde ronde plaatjes waarop driehoekige spijkers zijn gezet. Deze zouden op de lippen van het ruiterdier drukken als er aan de teugels werd getrokken. Volgens Klenck biedt de vondst belangrijke inzichten naar het historische gebruik van ruiterdieren en de methodes van vervoer in het Nabije Oosten. Zo zijn er in het gebied veel restanten van paarden, ezels en ook muilezels opgegraven die stammen uit een periode tussen 3400 en 2400 voor Christus.

Bron: Horsetalk.co