Duitse wetenschappers hebben de vondst van een aantal gefossiliseerde parende schildpadkoppels bekend gemaakt. De 47 miljoen jaar oude resten van de reptielen geven inzicht in hoe een prehistorisch meer een van de rijkste fossielbronnen werd.

“Alleen al het vinden van deze stellen is wereldwijd compleet uniek,” aldus onderzoeker Walter Joyce. “Nergens zijn er andere gewervelden in deze positie gevonden.” De fossielen werden aangetroffen in Groeve Messel in Duitsland. Sinds 1995 staat deze voormalige mijn op de Werelderfgoedlijst van UNESCO als de rijkste fossielenvindplaats ter wereld met overblijfselen uit het Eoceen (55,8 – 33,9 miljoen jaar geleden).

Het prehistorische meer doodde op onbekende manier tientallen dieren en conserveerde de lichamen in vulkanisch sediment. In deze sedimenten zijn in de laatste dertig jaar negen schildpadduo’s  van de soort Allaeochelys crassesculpta aangetroffen. Tijdens de analyse van deze paren werd vastgesteld dat het bij alle stellen gaat om een man en een vrouw. Dit kon vastgesteld worden doordat mannen ongeveer twintig procent kleiner zijn dan vrouwen en langere staarten hebben. Tevens hadden twee koppels hun staarten in de positie voor het paren.

Theorieën

Er bestaan twee theorieën over de manier waarop er zoveel dieren stierven in het meer wat nu de Messel Groeve is. Eén stelt dat het plotselinge, incidentele opborrelen van koolstofdioxide het meer vergiftigde. De andere theorie meent dat giftige bacteriën aan de oppervlakte de schuldigen waren.

Bewijs voor de tweede theorie is dat er nabij het meer fossielen van landdieren zijn aangetroffen. Onderzoeksleider Joyce denkt dat de dood van die dieren van natuurlijke aard is. “Dieren gaan continu dood,” aldus Joyce. “Ik denk niet dat je een theorie kan baseren op een aantal geïsoleerde dode landdieren.”

Nieuw inzicht

“De parende schildpadden zijn het beste bewijs tot nu toe voor de koolstofdioxidetheorie,” aldus Joyce. “De reptielen zullen alleen in water gaan paren dat niet giftig is. Daarna zouden ze tijdens het paren naar de bodem zakken, zoals dat bij vele schildpadsoorten gebeurt. Nadat zij tien meter waren gezonken, heeft hun huid het gas op de bodem opgenomen en hen gedood.”

“Het is en blijft natuurlijk wetenschap: meestal kun je dingen niet bewijzen… maar dit is een hele redelijke veronderstelling,” aldus Joyce.

Bron: National Geographic News